Drie jaar geleden was ze de eigenaresse van ‘Red Rose’, een van de succesvolste bruidsboetieken in hartje Teheran. Maar op dit moment maakt ze jurken in een kleine kamer achter in het Huis van Vrede, een geloofsgemeenschap in Utrecht. Parvaneh Javadi (33) is vastbesloten: “over vijf jaar heb ik net zo’n winkel als in Iran, maar dan in Amsterdam”.
Het is druk in het Huis van Vrede. Er staat een lange houten tafel in het midden van de centrale ruimte waar ruim dertig mensen aan het lunchen zijn. Een Syrische lunch; kikkererwten, knoflook- yoghurtsaus, hummus en pitabrood. Het grootste gedeelte van de mensen komt niet uit Nederland, maar uit het Midden- Oosten.
In het midden van de rij etende mensen zit Parvaneh. Ze heeft een witte hoofddoek met kleine glittertjes om haar hoofd gebonden. Ze draagt een zwarte broek, witte blouse en een zwart vestje erover. Ze komt uit Iran. Ruim een jaar woont ze nu in Nederland en komt elke dinsdag naar de kerk. Sinds kort moet ze sommige dinsdagen missen, want ze doet een inburgeringcursus. Dit vind ze totaal niet erg,want ze doet alles maar met één doel: de bruidsboetiek die ze in Teheran had opnieuw opstarten, maar dan in Amsterdam. Ze vertelt aan ons haar verhaal.
Het verhaal van Parvaneh
“Ruim drie jaar geleden is mijn man Hamid naar Nederland gekomen om een beter leven op te bouwen. Ik bleef in Iran met mijn zoon Ali, hij was op dat moment zeven jaar oud. Ik had een van de succesvolste bruidsboetiek in hartje Teheran. Per maand verkocht ik zestig tot zeventig jurken. In totaal had ik zes werknemers in dienst; vier in de winkel, en twee bij mij thuis. Thuis deden we al het hand- en naaiwerk.”
Heimwee naar haar bruidsjurken
“Ik heb wiskunde en natuurkunde gestudeerd aan de universiteit in Teheran, maar heb daar verder niets mee gedaan. Tijdens mijn studie ben ik namelijk jurken gaan maken. Ik ben niet meer gestopt. Ik heb altijd zo erg van bruidsjurken gehouden. Elke vrouw is gelukkig als zij haar bruidsjurk uit komt zoeken. Dit maakt mij ook gelukkig; elke keer is het weer een feestje wanneer een vrouw haar droomjurk vindt.
Hamid was drie jaar in Nederland toen hij een verblijfsvergunning kreeg. Ik kon ook naar Nederland komen met een visum. Ik pakte zonder twijfel een trouwjurk in stapte samen met Ali in het vliegtuig naar Nederland. Ik wilde iets van mezelf meenemen, en een trouwjurk is mijn visitekaartje. Nu woon ik in Nieuwegein. Het betere leven bleef alleen uit. Ik ging van een succesvol bedrijf, goed salaris en goede contacten naar helemaal niets. Ik kon zelfs geen bruidsjurken meer maken. Ik werd er diep ongelukkig van. Ik heb vaak heimwee naar Iran, naar mijn winkel en naar de jurken.”
De enige beelden die Parvaneh nog heeft is een video op haar telefoon.
Modeopleiding in Amsterdam
“Via een vriendin kwam ik in contact met de geloofsgemeenschap in Utrecht. Ik kon mijn geluk niet op toen ik hoorde dat er een naaiatelier in het gebouw zit. Sindsdien kom ik er elke dinsdag en maak en vermaak ik jurken voor mensen in het atelier. Het liefste maak ik natuurlijk weer bruidsjurken, dat is mijn passie. Daarom volg ik een inburgeringcursus, zo leer ik de Nederlandse taal. Als ik dit onder de knie heb, ga ik een modeopleiding doen in Amsterdam. Iran heeft een minder vrij modebeeld dan Europa, daarom wil ik naar school om dit verschil te leren. Wanneer ik mijn studie afgerond heb, ga ik weer net zo’n winkel opzetten als in Iran, maar dan in Amsterdam.”
Parvaneh maakt en vermaakt nu alleen nog jurken voor vrienden in het atelier, maar ze staat te trappelen om weer in de bruidsjurken de duiken. Daarom maakt/vermaakt ze ook graag jouw jurk! Op de site van het Naaiatelier lees je meer.
