Als ik nadenk over later, over samen oud worden, dan heb ik een behoorlijk romantisch beeld. Een beetje zoals in de films, waarbij mijn vent er uitziet als een tweelingbroer van George Clooney.
Uiteraard mag ik er zelf ook nog steeds zijn, en hebben we beide een fantastische collectie chique kleding. Je weet wel, hij met een mooie pantalon en tweed jasje, en ik in een Chanel jurkje met parels. Jep, wij worden stylish oud!
Maar als ik echt ga nadenken over samen oud worden… Dan vliegt dat me wel eens naar de keel. Het is nog zo’n ver-van-mijn-bed-show! Toch heb ik het wel beloofd op onze bruiloft, tot de dood ons scheidt. En af en toe vind ik dat doodeng.
Want wat nou als hij er helemaal niet zo uitziet als een tweelingbroer van Clooney? Of dat ik me aan hem irriteer? En wat als ik van die oma onderbroeken ga dragen? Vind hij mij dan nog wel aantrekkelijk? En als je echt oud wordt, dan wil je lijf ook niet echt meer mee… Zit ik daar wel op te wachten?
Eigenlijk wel. Want stiekem… stiekem vind ik dat juist echte romantiek, echte liefde. Bij elkaar blijven door dik en dun, met of zonder oma onderbroek. Als ik nadenk over de toekomst dan is mijn man daar altijd onderdeel van, ook als ik denk aan de mindere dagen. Ik ben me er echt wel bewust van dat het niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn, maar hij is de man met wie ik samen oud wil worden. Hij is de man die ik naast mijn ziekenhuisbed wil hebben als ik ziek ben, de man wiens billen ik met liefde zou wassen als hij het zelf niet meer kan.
En als hij als oude man dan toch een tweelingbroer van George Clooney blijkt te zijn? Dan is dat natuurlijk mooi meegenomen… ;)
Foto: Shutterstock
