Als tiener heb ik veel, heel veel gehuild. Ik was zo vreselijk onzeker! Vooral vanwege het hebben van een handicap. Maar met de jaren heb ik gelukkig geleerd om van mijzelf te houden. Hoe dat ging, lees je hier.
Eigenlijk denk ik dat bijna elke tiener bloed-onzeker is… Het is zo’n rare leeftijd! Je bent je steeds meer bewust van jezelf, en ook van anderen. Maar als je er dan ook nog eens anders uitziet dan een gemiddelde klasgenoot, dan kan dat best wel lastig zijn…
Ik ben geboren zonder linkerhand, en als kind had ik daar weinig moeite mee. Nieuwe vriendjes maken ging eenvoudig ‘Hoi ik ben Marit en zo ben ik geboren’, en ik was me verder niet zo bewust van het feit dat ik anders was. Er waren natuurlijk wel eens pest-opmerkingen, maar ik had fijne vriendinnen, lieve ouders en een warm gezin.
Onzeker op de middelbare school
Dat veranderde toen ik naar de middelbare school ging. Ik werd me bewust van mijn handicap, en ging die steeds vaker verstoppen. Als ik niet wilde dat je het zag, dan zag je het niet! Zo kon het dat sommige mensen er pas na weken achter kwamen dat ik mijn hand miste…
Ik weet ook nog dat ik vaak het idee had dat ik er niet bij hoorde. In schoolboeken stonden nooit foto’s of tekeningen van mensen zoals ik, en ook op televisie of in tijdschriften zag ik niemand met een handicap. Ik voelde me ontzettend eenzaam, maar droeg op school een masker van een lolbroek.
Gelukkig ben ik nooit gepest, maar ik heb me wel altijd heel erg anders gevoeld. Dat ging zich uiten in meer extreme kleding (ik maakte regelmatig zelf iets geks om aan te trekken) en uiteindelijk ook in het opzoeken van lotgenoten. In Nederland was dat toen jammer genoeg niet heel goed geregeld, en waren dit soort groepjes vooral vrij negatief en zielig.
Ik ben Nemo!
En toen kwam de film ‘Finding Nemo’ uit. Ik vond het direct een fantastische film, maar begreep eigenlijk niet eens waarom… Blijkbaar ben ik dol op animatie. Een paar jaar later kwam ik er pas achter. Ik BEN Nemo! Nemo heeft namelijk een kleine linkervin; zijn ‘lucky fin’. Het was voor het eerst dat ik een karakter in de media zag waar ik op leek, en zonder dat de focus er enorm op lag, voelde ik een connectie.
Zeker toen ik ook nog eens ‘The Lucky Fin Project’ ontdekte. Een organisatie in Amerika die zich volledig focust op mensen met een (aangeboren) amputatie. Ik ging op Instagram en daar ging er een wereld voor me open. Er zijn zoveel mensen die er uit zien zoals ik!
Naar de psycholoog
Het was het begin van een weg naar zelfliefde. Maar er was nog een heleboel op te lossen… Ik kwam in een neerwaarste spiraal terecht van negativiteit, had weinig energie en kon alleen nog maar huilen. Huilend heb ik toen ook de dokter gebeld die mij direct doorstuurde naar een psycholoog; wat een uitkomst! Daar kwam ik erachter dat ik door mijn handicap het idee heb dat ik keihard moet werken om te bewijzen dat ik iets waard ben, dat ik niet zielig ben, en dat ik dat es even ga bewijzen! Ik had een eigen bedrijf (Girls of honour in de beginjaren), werkte nog voor een baas, zat op zangles, trainde vier keer per week bij het Nederlands Paravolleybal team, was net getrouwd en deed nog veel meer. Tijdens gesprekken met de psycholoog merkte ik dat ik mijn kansen aan het spreiden was om op de een of andere manier zo succesvol mogelijk te worden, en te bewijzen dat ik niet zomaar een zielige gehandicapte ben.
En toen was ik dus op. Leeg. Ik besefte me steeds meer dat ik ook zonder al die dingen waardevol ben, mooi, slim, aardig, gewoon mens. En dus stopte ik met volleyballen, nam ik ontslag en ging ik me focussen op dat waar ik blij van werd: Girls of honour.
Ook als ik niks doe ben ik fantastisch!
Met vallen en opstaan leerde ik om ‘nee’ te zeggen, te stoppen met het pleasen van andere mensen, en bewuste keuzes te maken voor wat ik met mijn leven wil. En ik ging op Instagram-dieet: alles en iedereen waar ik onzeker van werd ging de deur uit. Ik ging nieuwe mensen volgen, en gaf mijzelf ook tijdsrestricties: na 20 uur niet meer op mijn telefoon.
En… ik stopte met het kopen van vrouwenbladen. Wat een verademing! Want wat moeten we als vrouwen toch veel van onszelf. En ja, die vrouwenbladen werken dat beeld niet echt tegen.
Maar ik deed meer, daarschreef ik laatst ook een blog over: 5 tips voor meer zelfliefde.
Ik besefte me ook meer dan ooit dat het niet is wat ik doe, maar wie ik ben. En dat ik ook waardevol ben als ik niet beroemd ben, of een enorme succesvolle carriere heb. Ik ben ook waardevol als ik vrijgezel ben, of als ik dik ben, of gehandicapt. Ik ben waardevol met puistjes en met beenhaar. Er is een last van mijn schouders gevallen door een zachtere houding te hebben richting mijzelf en door met meer liefde naar mijn lijf te kijken. Ik ben genoeg. Precies zoals ik ben.
Foto’s: Anouk Fotografeert
