We hadden er lang naar uit gekeken en ik had veel tijd en energie gestoken in het plannen en organiseren. Alles was geregeld, de dag hoefde enkel nog aan te breken. Mijn Thijs en ik zijn getrouwd!
Op 24 juni 2015 was het eindelijk zover. Enkele vriendinnen stuurden mij in de ochtend nog berichtjes als ‘vandaag ben jij de bruid’ en ‘geniet ervan!’ Om 9 uur stonden mijn lief en ik relaxed op. Vlak voordat hij vertrok om zich bij mijn ouders thuis om te kleden, dacht ik eraan hem te feliciteren met onze 10 jaar samen. Ik kuste hem gedag en zei ‘tot straks, maar dan in een heel andere outfit!’
In de zachte stoel van de visagiste rustte ik nog even (verder) uit voordat onze grote dag echt van start zou gaan. Toen ik vervolgens in de spiegel keek, voelde ik me vanzelf feestelijk. Het plaatje werd natuurlijk compleet toen mijn ouders mij in mijn trouwjurk hielpen. Mijn getuige stak de bloemversiering in mijn haar en mijn vader deed de mooie schoenen aan mijn voeten. Ik keek in de spiegel en wist: ik ben er klaar voor. Al voelde ik wel nog enorm veel spanning in mijn lijf… want hoe zou alles gaan vandaag?
Ineens stonden mijn twee beste vriendinnen voor mijn neus; prima afleiding! En wauw, wat zagen ze er mooi uit. Zij zeiden precies hetzelfde over mij, maar ik voelde me vooral opgetogen over het feit dat iedereen om ons heen zich vandaag zo bijzonder mooi maakte, speciaal voor ons!
De fotograaf schoot de eerste plaatjes en merkte mijn nervositeit: “Houd dat flesje parfum maar gewoon rustig vast hoor, anders staan er straks nog spierballen op de foto!”
Eindelijk kwam het moment dat ik mijn aanstaande kreeg te zien. Terwijl ik met mijn rug naar de tuindeur stond waar mijn lief vandaan zou komen, was ik zo nerveus dat ik het gevoel had dat mijn zenuwen ieder moment uit mijn lijf de lucht in konden schieten. Gelukkig… ik mocht mij omdraaien – en daar stond hij. Precies zoals ik had gehoopt: in een niet-alledaags pak, opvallend en toch sjiek. Zijn haar mooi, passende bril erbij. Helemaal goed! Een beetje onwennig door de spanningen van het moment pakten we elkaar vast. Om even later een luid applaus te krijgen van onze ouders, zussen en mijn beste vriendinnen.
De aanstaande burgemeester van Heerlen, Ralf Krewinkel, nam het sluiten van ons wettelijk huwelijk voor zijn rekening. Onze familie en vrienden zaten in de Oranjerie en de muziek – door twee bevriende muzikanten – was gestart. Thijs en ik stapten rustig samen met onze ‘babs’ naar binnen. Thijs’ getuige maakte tijdens zijn speech iedereen – en vooral ons – erg aan het lachen. De spanningen in mijn lijf maakten eindelijk plaats voor een gevoel van ‘wauw, wat is dit fijn!’ Geen moment van twijfel dan ook, toen Ralf ons vroeg te gaan staan en elkaar de rechterhand te geven… Ons beider ja-woord volgde, de ringen en, natuurlijk: kussen!
Bij de kerk gingen wij samen met onze getuigen, de moeder van Thijs en natuurlijk mijn vader, als laatste naar binnen. Thijs werd naar voren begeleid door zijn moeder, ik door mijn vader. Vooraan in de kerk gaf ik mijn lieve paps een kus en wenste hij mijn aanstaande succes. Bij de klanken van een kerk-proof uitvoering van ‘Rather be’ – door een geweldig jazz trio – kon ik enkel glimlachen en genieten.
De prachtige speech – een heel waar en puur verhaal – van mijn getuige gaf ons een heerlijk gevoel. De pastoor maakte er een geweldige huwelijksmis van, heel persoonlijk en passend bij ons. Bij het Maria-altaar kregen we de gelegenheid om alle indrukken even te verwerken. Om aan het eind van de mis, onder het genot van het nummer ‘Everything’ (Michael Bublé), de zon tegemoet te lopen terwijl onze dierbaren met bellenblaas in de weer waren en klapten. Uit enthousiasme gooide ik mijn ene arm, met het bruidsboeket in mijn hand, in de lucht. Mijn andere hand omklemde die van Thijs. En op mijn gezicht stond een enorme smile. Ik keek naar hem en dacht: yes, we zijn getrouwd!
Terwijl de zon met de minuut sterker doorbrak, hielp mijn gentleman mij instappen in (voor vandaag) onze schattige witte Volkswagen Kever. Tijdens het diner werden we verrast door een prachtige en licht emotionele speech door mijn moeder, gevolgd door een lieve speech door Thijs’ zusje. Door alle spanningen en indrukken had ik niet veel honger, toch smaakte het eten prima. Bovendien was het heerlijk om even een momentje van rust te hebben samen met onze dierbaarste mensen, alvorens de party zou losbarsten.
En dat feest ging méér dan los! Na het aansnijden van onze enorme Limburgse vlaai – met een geweldig hart van aardbeien in het midden – zette mijn eigen big band in met ‘Let me entertain you’. Dubbel leuk, want twee weken eerder stonden wij nog in Landgraaf te genieten van Robbie Williams die dit zong tijdens Pinkpop. Maar al gauw kreeg ik kriebels in mijn buik, want ik wist: dadelijk onze openingsdans!
Lichtelijk nerveus stonden Thijs en ik in het midden van de dansvloer… Toen ‘Get Lucky’ startte, gleed in één klap gleed alle spanning van me af. Ik kon alleen nog maar swingen en glimlachen naar mijn mooie man. Zo heerlijk! En dat onder het geklap en gejoel van onze vrienden, die verrast toekeken naar onze maandenlang voorbereide disco fox.
Er kwam nog maar één spannend moment, maar nu alles de hele dag zo goed was verlopen twijfelde ik niet meer over het slagen daarvan. Na de eerste pauze van de band liet onze bandleider aan onze gasten weten dat hij vannacht mijn saxofoon uit ons huis had gestolen. Want wat is nu de band zonder Maud? Eindelijk mocht ik in mijn bruidsjurk het podium op: hier had ik mij zo op verheugd! Ik greep mijn sax en samen met de band amuseerde ik al mijn vrienden en familieleden met ‘Uptown funk’. Ik heb nog nooit zo’n ontiegelijk goed startsein meegemaakt voor het losbarsten van een feest. Wauw, de dansvloer kon niet voller, de gezichten niet stralender en de moves niet actiever!
Mijn lief en ik maakten nog heel wat dansjes en genoten van de muziek en van iedereen om ons heen. Middernacht werden de energielevels opgekrikt door heerlijke frietjes, waarna wij afscheid namen van alle lieve gasten. En zo kwam een einde aan de dag waarvan ik had verwacht dat hij leuk was, maar die nog zóveel mooier was. Waar ik dan ook, naast het feit dat ik nu ‘man’ mag zeggen tegen Thijs, het meest blij over ben, is dat ik alle onderdelen van onze trouwdag zo ontzettend heb belééfd!
