‘Ik ga niet trouwen,’ heb ik vroeger weleens gedacht en ook meerdere malen uitgesproken. Toch heb ik 18 augustus 2017 mijn 1-jarig huwelijk met MJ mogen vieren! Daar ben ik heel gelukkig mee, ondanks bovenstaande uitspraak. Hoe mijn gevoel en mening veranderd is? Dat vertel ik je hier.
Drie scheidingen meemaken is wel genoeg
Er was een tijd dat ik dacht dat ik nooit zou trouwen. Ik geloofde eigenlijk niet in het huwelijk. Mijn ouders zijn gescheiden, zijn beide hertrouwd en vervolgens allebei nogmaals gescheiden. Mijn moeder is zelfs weer, voor de derde keer, hertrouwd. Hier ben ik mee opgegroeid en heb dit als voorbeeld meegekregen. Dat in andere gezinnen ouders wel bij elkaar bleven begreep ik toen niet. Ik zag dat als een grote poppenkast, die mensen deden maar alsof. Ik had al zoveel huwelijken kapot zien gaan (drie scheidingen meemaken is wel genoeg toch?), ik had geen enkele reden om er nog in te geloven. ‘Mijn ouders zijn gescheiden, dus ik ga niet trouwen,’ daar was ik van overtuigd!
De hoop nooit helemaal opgegeven
Nu moet ik toch wel iets bekennen. Diep in mijn hart was er altijd een sprankje hoop dat ik zelf wel ooit zou mogen trouwen. Stiekem heb ik die hoop nooit opgegeven. Sterker nog, op den duur groeide die hoop, doordat ik MJ leerde kennen en werd die hoop een verlangen. Nu is het niet gegaan zoals in een sprookje, waarin de prins de prinses met een betoverende kus wakker maakt en alles opeens goed is. Nee, MJ en ik hebben iets harder moeten werken voor onze happy end (alhoewel de betoverende kussen daarin wel meewerkte).
Ik verbrak de relatie, tot driemaal toe!
In de jaren dat ik een relatie met MJ had, speelde verlatingsangst een grote rol. Doordat ik nooit een vaste thuisbasis heb gehad en ik ontzettend veel mensen die me dierbaar zijn/waren heb zien komen en gaan, heb ik mezelf een soort van afweermechanisme aangeleerd. Ik hield mensen op afstand, want ze zouden binnen de kortste keren toch weer uit mijn leven verdwijnen. Ook in de eerste jaren van mijn relatie met MJ merkte ik dat ik na verloop van tijd mezelf er alvast op instelde dat hij weer uit mijn leven zou verdwijnen. Maar MJ bleef. Hé, dit was ik niet gewend! Ik raakte in paniek, zo hoorde het niet te gaan. Door radeloosheid en het feit dat ik niet kon geloven dat iemand bij mij wilde blijven, heb ik de relatie zelf verbroken, tot driemaal toe!
Ik ben mijn ouders niet
En toch ben ik nu hier, 1 jaar getrouwd met MJ. Freaking awesome! Onze liefde groeide steeds meer en meer en werd sterker. Hoe sterker het werd, hoe zwakker de angsten tot ze helemaal vervaagden. Hoe vaak ik ook paniekaanvallen had en de relatie verbrak, MJ stond altijd, zo geduldig en liefdevol als hij is, klaar om me weer in zijn armen te sluiten. Zo heeft hij uiteindelijk mijn volledige vertrouwen kunnen winnen.
Ook heb ik geleerd dat ik mijn ouders niet ben. Zij hebben bepaalde keuzes en fouten gemaakt in het leven, maar dat betekent niet dat ik ook die keuzes en fouten ga maken. Ik heb een verkeerd voorbeeld gehad, dat maakt dat ik juist het goede kan doen. Dat is wel een heel proces geweest hoor, accepteren en geloven dat ik zelf richting kan geven aan mijn leven. Maar we zijn hier, getrouwd en wel met mijn allerbeste maatje en allergrootste liefde!
