Toen ik met Joop in het huwelijksbootje stapte, deed ik dat met een vrij romantisch idee: ik trouwde de knapste en liefste man van de wereld, hij is slimmer dan Bill Gates, goudeerlijk en een handige Harry, je begrijpt, twijfels over ons huwelijk had ik niet. Dat zou vanzelf goedkomen. Het zou perfect zijn, net als hij. Rozengeur en maneschijn. De praktijk bleek iets ingewikkelder.
Het eerste jaar was direct een goede test. Ik ontdekte al snel dat mijn woest aantrekkelijke man ook andere kanten had. Ik hou van gezelligheid, Joop is doelgericht. Als ik wilde kletsen op de bank, stond hij liever in de schuur te klussen. Ik hield van een ordelijk en opgeruimd huis, hij liet graag zijn sporen achter, (denk aan zwervende zweetsokken, stapels post op tafel en gereedschap dat een eigen leven is gaan leiden).
Dat paste niet lekker in het plaatje dat ik had van Joop. Werk aan de winkel, vond ik. Ik zou Joop wel even een stoomcursus geven ‘hoe het hoort’. Dan zouden deze kleine tegenvallers snel zijn opgelost.
Toen bleek ineens dat Joop daar ook een mening over had. Dat hij zichzelf niet zag als een bug die even gefixt moest worden, maar dat hij een eigen persoon is met zijn eigen ideeën. Ik had als theorie dat ik daar wel voor openstond, maar eerlijk gezegd vond ik het erg onpraktisch. Het was toch veel sneller opgelost als hij even zou doen wat ik zei?
Daarna werd het nog ongemakkelijker. Hij begon mij te confronteren met dingen waarin ík niet 100% perfect ben. Dat ik nogal dwingend kan zijn bijvoorbeeld. Dat vond ik niet alleen onpraktisch maar ook nog eens veel lastiger op te lossen. Er kwamen scheurtjes in het beeld van ons huwelijk dat ik gepland had om perfect te zijn.
De twijfel sloeg toe: paniek! In mijn leven ging altijd alles goed. Mijn baan, mijn garderobe, mijn sociale leven, alles was perfect en voldeed aan mijn verwachtingen. Waarom mijn huwelijk dan niet? Ik begon me af te vragen of trouwen met Joop een verkeerde keuze was geweest.
Tot op een dag een vriendin zei: je trouwt niet alleen met je man, maar ook met zijn rondzwervende zweetsokken. Dat was en blijft een eye-opener. Het helpt niet alleen om te accepteren dat geen één man perfect is, maar ook dat ikzelf niet perfect ben, en ons huwelijk dus ook niet.
Het romantische idee dat mijn man en huwelijk altijd fantastisch moeten zijn is overboord gezet. De druk die ik hiermee onszelf oplegde ook. Hij is nu vrij om Joop te zijn in plaats van een ideaalbeeld nastreven waar hij toch nooit aan voldoet.
Ik kijk niet meer naar Joop zoals ik graag wil dat hij zou zijn, maar naar Joop zoals hij is. Soms is dat heerlijk, soms even slikken. Maar het is vaak verfrissend en ook verrassend. Want hij is anders dan ik. Ik heb mijn verwachtingen van het huwelijk bij moeten stellen. En juist daarin vond ik ons geluk. Door te erkennen dat zijn zweetsokken erbij horen, word ik tegelijk weer blij van zijn rozengeuren!
Jaren nadat Erica deze blog schreef, werd ze benaderd of ze misschien een boek zou willen schrijven over het huwelijk. Ze liet zich inspireren door deze titel en ze heeft nu dus ook een boek op haar naam staan dat Rozengeur & zweetsokken heet. Bestel ‘m hier >>.
Fotocredits coverfoto: Shutterstock.
