Vandaag trap ik mijn gastblog-serie als ‘Bride To Be’ af met hetgeen waar het allemaal mee begonnen is: het aanzoek! Geen huwelijk zonder dat één van de twee relatie-leden voor de ander op de knieën gaat, toch? Hoe dat bij mij ging lees je vandaag hier.
Als ik heel eerlijk ben dan moet ik toegeven dat ik echt al wel een tijdje zat te wachten op een aanzoek. John (mijn aanstaande dus) en ik zijn inmiddels al tien jaar bij elkaar en ik heb al lange tijd laten doorschemeren dat ik heel graag wil trouwen. Maar traditioneel als ik ben besloot ik te wachten tot hij de grote vraag zou stellen, in plaats van dat ik voor hem op mijn knieën zou gaan (hoewel ik, ongeduldig als ik ben, wel een aantal keren met dat idee heb gespeeld).
Tien jaar verkering
Toen kwam nieuwjaarsnacht; de nacht waarop we precies tien jaar geleden verkering kregen. We hadden een ontzettend burgerlijke oudejaarsavond: oliebollen, de oudejaarsconference en elkaar. John liep veel op en neer door het huis, maar aangezien hij vrij rusteloos is aangelegd, zocht ik daar weinig achter. Rond middernacht vroeg hij of ik meeging naar de zolder (waar mijn atelier gevestigd is) om vuurwerk te kijken. Nu weet ik niet hoe het bij jullie was, maar hier was het super mistig tijdens oud & nieuw dus ik weet nog dat ik dacht: ‘Ik denk niet dat je veel vuurwerk kunt zien, maar goed ik ga maar mee’. Eenmaal boven aangekomen begreep ik dat het vuurwerk een smoesje was voor wat er werkelijk stond te gebeuren. Mijn atelier stond vol met kaarsjes, ‘onze’ muziek stond aan en John (romantisch als hij kan zijn) las een paar prachtige gedichten aan mij voor. Niet lang daarna ging hij op één knie en ‘popte hij the question’. Het antwoord was ‘ja!’, uiteraard.
De dagen en weken daarna voelden voor ons echt als een roze wolk. Het klinkt misschien ontzettend cliché, maar verloofd zijn voelt als een soort aanbetaling op je huwelijk; je bent eigenlijk al verzekerd van je toekomst samen, je moet alleen nog even je handtekening zetten. En een locatie zoeken. En een jurk uitkiezen. En uitnodigingen ontwerpen. En taarten proeven. En bidden tot de weergoden. Want naast de roze wolk kwam (en komt!) er enorm veel op ons af. Overwhelming? Een beetje. Leuk? Absoluut! Wij dompelen ons nu helemaal onder in het proces van het plannen en het is fijn dat ik dat hier bij Girls of Honour van me af mag schrijven. Van locatie kiezen tot de zoektocht naar de jurk, van het ontwerpen van de stationery tot de zenuwinzinkingen die vast ook nog gaan volgen: ik vertel je er hier alles over de komende tijd!
Hoe was jouw aanzoek?
