*Zucht*… En dan ben je dus gewoon verloofd. Echt waar, alle cliché’s kloppen: Ik kan niet stoppen met naar dat fonkelende ringetje te staren en heb het alleen nog maar over bruiloftsdingen!
Ik ben een romanticus. Ik kan het niet helpen: ik heb een zwak voor grootse meeslepende verhalen over hoe twee mensen elkaar hebben leren kennen, kan hele stukken van The Notebook meepraten, droom al sinds ik een klein meisje was van die dag dat ik in een mooie witte jurk ‘ja’ zeg tegen die ene man…
Een alternatief verhaal
Toen ik die ene man via internet ontmoette (niet écht wat je noemt romantisch) hebben we dan ook snel samen een alternatief verhaal bedacht over hoe we elkaar hadden ontmoet bij de groentekraam en hoe we tegelijk dezelfde appel pakten. Nog steeds ons favoriete verhaal om in geuren en kleuren te vertellen, al zijn we inmiddels wel zo ver dat we daar vrijwel direct achteraan vertellen hoe het éigenlijk ging.
Het was duidelijk: de man in kwestie had er een flinke kluif aan als hij mij ten huwelijk zou gaan vragen. Want hoe veeg je iemand van haar voeten die houdt van mooie verhalen en perfecte plaatjes en ook nog eens van zichzelf denkt dat ze alles doorheeft?
Op 14 juli hadden mijn vriend en ik een fotoshoot met een fantastische fotograaf in de duinen van Kijkduin. Een verrassing die hij een paar weken eerder had onthuld (omdat hij, waar ik bij zat, een voicemailberichtje afluisterde waar ik niks van mocht weten, en ik toch wel heel nieuwsgierige vragen stelde – oeps!). Dagenlang maakte ik me druk over wat ik nu toch weer aan moest en of het weer wel goed zou zijn. Wonder boven wonder was het op deze buiige dag toch nog droog geworden, en eenmaal aangekomen bij Kijkduin begon Dorien, de fotograaf, wat eerste foto’s van ons te maken.
Toen we een mooi plekje in de duinen hadden gevonden, werd nog snel even een videocamera geïnstalleerd en ingeschakeld (zogenaamd om beelden te schieten voor de website van Dorien) en werden we gedirigeerd naar een hoger gelegen stukje duin. Grazende Schotse Hooglanders op de achtergrond, achter ons de zee, en een voorzichtig zonnetje dat langzaam doorkwam. Op dat moment kondigde Dorien aan dat ze even een andere lens ging pakken. Dat was het afgesproken moment waar mijn vriend op had gewacht…
Op één knie
Enkele seconden later zakte hij op één knie, haalde hij een doosje uit zijn broekzak, keek hij me hoopvol aan en vroeg hij of ik met hem wilde trouwen. WHAAAA! Waar ik altijd had gedacht dat ik op dat moment in tranen uit zou barsten, bleef ik nu wonderlijk kalm. Verbijsterd, maar kalm. Ik herinner me vooral nog dat ik even adem haalde en dacht: ‘Ik word nu gewoon ten huwelijk gevraagd!’ Natuurlijk zei ik volmondig ‘Ja natuurlijk!’ waarna we de rest van de avond op een roze wolk doorbrachten (inclusief fotograaf).
Ik had niks door gehad! Mijn vriend had mijn vader al om mijn hand gevraagd en was zelfs een paar weken eerder stiekem naar Utrecht afgereisd om met mijn zusje te kijken naar wat voor ring ik mooi zou vinden! Dat voicemailberichtje bleek niet van de fotograaf te zijn geweest maar van de juwelier, en zo had hij dit überromantische moment al wekenlang voorbereid. Om het allemaal nog perfecter te maken, nam hij me die avond ook nog mee naar een hotel op de Veluwe, waar we spontaan een kamerupgrade, twee glazen champagne en twee taartjes kregen toen mijn vriend vertelde wat hij die avond had gedaan…
*Zucht*… En dan ben je dus gewoon verloofd. Echt waar, alle cliché’s kloppen: Ik kan niet stoppen met naar dat fonkelende ringetje te staren en heb het alleen nog maar over bruiloftsdingen! Die jarenlang zorgvuldig gevulde verborgen Pinterestborden vol jurken en mooi gestylde feestjes worden nóg kritischer bekeken en ik bestorm Google meerdere keren per dag met warrige zoektermen als ‘wanneer getuigen vragen’ en ‘hoe trouwjurkenwinkel kiezen’. Er gaat een wondere wereld van trouwauto’s, trouwboeketjes en trouwlocaties voor me open waarin alles sowieso duurder is dan ik van tevoren dacht en je álles kunt DIYen of laten invliegen. Van tijd tot tijd verdwaal ik in de to-do-lijstjes en ik kan niet ophouden met vragen aan mijn vriend of hij dat ene al heeft geregeld en die andere al heeft gemaild… Maar LEUK dat het is! We gaan ons leven samen voortzetten; elkaar trouw beloven. Dat is al waanzinnig romantisch op zichzelf, toch? :)
Foto’s: Dorien Scheltens Fotografie
