Zoals je misschien wel weet hebben Glenn en ik in september een klushuis gekocht. Op Instagram leeft iedereen zo mee, dat het tijd werd voor een blogserie. Bij deze deel 1: de sleutel en het slopen!
Misschien is het enigszins oneerlijk om met bloggen te beginnen nu we al halverwege zijn, want man man man… als ik had geweten wat ik nu weet… Dan had ik NEVERNOOIT een klushuis gekocht, haha! Maar misschien is dat dus ook maar goed ook. Want anders had ik dus dit klushuis niet gehad (volg jij het nog? Ik allang niet meer. Maarja, dat is dus wat er met je gebeurt als je een klushuis koopt.)
Een klushuis met je zus?
Het begon allemaal in de zomer van 2019. Samen met zwager en zuslief waren we al een tijdje op zoek naar een plek waar we naast elkaar zouden kunnen wonen. En toen… toen stonden er ineens drie klushuizen op een rijtje te koop. En niet eens zo ver van Utrecht! Dus je begrijpt, wij deden een bod. Een achterlijk hoog bod. Maarja, we hadden een droom. Met z’n viertjes. Naast elkaar wonen en samen klussen.
En toen werd alleen het bod van Glenn en mij geaccepteerd. Shit.
Na een week wikken en wegen besloten we om er toch voor te gaan. Het was een te mooie kans. Een tuin aan het bos. Dichtbij Utrecht. Maar 10 minuten met de trein (‘het is gewoon alsof je in New York de metro neemt liefje’, zei Glenn steevast). En dus tekenden we het contract, ontvingen de sleutel, en het sloopfeest kon beginnen!
Kluishuis stap 1: slopen, slopen, en nog meer slopen
We came in like a wrecking ball! Of nouja, Glenn dan he… Want slopen? Dat is niet helemaal aan mij besteed (klussen eigenlijk ook niet. Dus waarom ik dacht dat dit een goed idee was?! Haha!).
Omdat het huis behoorlijk uitgeleefd is moet eigenlijk alles eruit. En dat is niet overdreven. Het enige dat kan blijven staan is de gevel. Heeft voordelen en nadelen. Het voordeel is dat je weinig tegenvallers kunt hebben: alles moet er toch al uit. Het nadeel? Alles moet eruit. Gelukkig heeft manlief een blikje mannen kunnen opentrekken die maar wat graag met een moker ons huis aan flarden knalden. Dus dat ging rap. Wat ik ervan vond? Het huilen stond me nader dan het lachen. Zag het er eerst nog allemaal best toonbaar uit (alleen een beetje vies en oud he…) met het slopen kwam de realiteit van het project wel even binnen (die realiteit van het hebben van een klushuis komt eigenlijk elke week wel even binnen overigens. Een zak met geld hebben, de onderkant eruit snijden en het geld er uit laten waaien is een prima vergelijking met het hebben van een klushuis. #bezinteergebegint). Maar Glenn vond het juist fantastisch: ‘weet je hoe ver we nu al zijn?!’.
En dus hadden we na een paar weken een stuk grond met muren. Tja, het heeft ook eigenlijk wel wat he! (Je wilt niet weten hoeveel fotografen berichten hebben gestuurd of ze niet konden komen shooten, ‘zo industrieel!’. Haha!)
In mijn volgende blog weer verder. Dan gaat het gelukkig weer de goede kant op, want de verdieping komt er weer in! Alvast spieken? Volg mij dan op Instagram en check het hoogtepunt ‘verbouwen’.
