Het belang van elkaar blijven waarderen, wordt nogal eens onderschat. Maar hoe doe je dat? Nou, bijvoorbeeld zo!
Hoera, jullie gaan trouwen! Dat betekent dat jullie misschien al heel wat tijd een koppel zijn en vooral dat jullie nog heel lang een stel willen blijven. Na verloop van tijd neigen partners elkaar vaak steeds meer ‘gewoon’ te vinden. Het belang van elkaar blijven waarderen, wordt dan ook nogal eens onderschat. Maar hoe doe je dat? Nou, bijvoorbeeld zo!
Hoe iets simpels toch verrassend kan zijn
Onlangs zaten mijn man en ik urenlang in het vliegtuig, moe maar voldaan na onze heerlijke vakantie. Ik hoef maar te gaan zitten en een dekentje over mezelf heen te gooien, en dan slaap ik. Mijn man zat al die uren naast mij echter de ene film na de andere te kijken, in de hoop dat hij uit vermoeidheid toch nog enige slaap zou vatten. Helaas wilde dat niet lukken en moest hij mij daarbij ook nog eens voor iedere maaltijd en elk drankje wakker maken. Toen hij mij op het laatst van de vlucht stevig wakker schudde, zei ik dat hij wel wat rustiger mocht doen.
“De vorige keer deed ik dat, maar toen werd je niet wakker.” Hij legde uit hoe hij, toen de stewardess met het vorige drankje naast ons stond, eerst zachtjes over mijn wang had geaaid. Toen had hij over mijn arm gewreven. Ook dat werkte niet. Wrijven werd stevig vastpakken en dat ontaardde vervolgens in schudden, waarop ik wakker schrok; hij vroeg of ik wat wilde drinken; en ik riep zonder nadenken met een droge mond uit: “Ja, water!”
Hij zei eerlijk dat hij op zijn schudden een boze reactie van mij had verwacht. Mijn directe blijdschap om het drinken verraste hem. En zo verraste het mij hoeveel moeite hij had gedaan om mij rustig wakker te maken uit mijn slaap!
Kortom, het is zoiets simpels, maar juist dat maakt dat je er vaak niet bij stil staat. Beseffen dat we elkaar, hoe eenvoudig de manier waarop ook is, af en toe blijven verrassen, voelt heel fijn!
Moeite doen voor de ander
Soms kost het wat meer en soms wat minder moeite, om wat voor de ander te doen. En af en toe gaat het gewoonweg vanzelf. Weer een voorbeeld van onze afgelopen vakantie, vanuit datzelfde vliegtuig: aan het einde van de vlucht ontdekte ik dat ik een van mijn oorbellen miste. Tijdens het slapen was hij uitgevallen en ik had mijn vliegtuigdekentje inmiddels alweer ingeleverd bij de stewardess. Ik baalde van mijn oorbel, maar toen ik hem na even zoeken niet vond, dacht ik: pech gehad, hij zat vast verwikkeld in die deken. Maar mijn lief nam geen genoegen. “Misschien tussen onze stoelen,” zei hij en gebruikte het felste lampje dat zijn mobieltje kan produceren. “Of op de grond… of naast je stoel…”
Net toen ik zei dat het dan maar jammer was, zei hij: “Ja, ik zie hem!” En daar lag mijn oorbel: áchter mijn stoel! En ik dacht alleen maar: wat lief dat hij wèl doorging met zoeken!
Hoe fijn het is als de ander op je wacht
Waar mijn man laatst verrast was toen ik nog wakker was op het moment dat hij midden in de nacht thuis kwam van een vrijgezellenfeest, was ik nu blij dat hij op mij wilde wachten. Direct na onze 17 uur durende vlucht – ja, nog steeds diezelfde! – had ik een belangrijk gesprek voor werk, ergens in het midden van het land. De enige manier om bij het gesprek te kunnen zijn, was door onze weg naar huis te onderbreken. En zo geschiedde: mijn man wachtte, zonder mokken, maar liefst enkele uren mèt al onze bagage en een flinke dosis vermoeidheid op het station, terwijl ik bij het belangrijke gesprek was.
Toen ik terug kwam op het station en hem daar zag zitten, met een moe hoofd en zijn mobieltje in de hand, naast hem twee grote koffers, kon ik alleen maar denken: wat een schat!
Coverfoto: Unsplash
